شعر ردپا

من نمی دانم تو آخر خانه در کجا داری 

آن چه خوبان همه دارند تو یک جا داری

تو چشمانی به رنگ دریا داری

راز پیچیده گیسویت خبر از تشنه لبان صحرا داری

تو در روزهای سرد و تاریک در زمزمه باد خبر از شب یلدا داری

من با تو از این زمستان نمی حراسم مثل یک شومینه گرما داری

برگ های درختان ریخته یواشکی بگو نکند خبر از آمدن حضرت سرما داری

نکند سخت بگیری تو به من حضرت عشق تو چه توقعی از یه پاپتی گدا داری

ماه این بار آمده باز دم خانه ما شکوه

میگویم چه کنم که تو طره سیاه و قد رعنا داری

تو نه در این حرف ها که در روح روانم هم جا داری

نکند از کوچه ما باز گذشتی که بارون زده

بگو بینم در کدام خیابان رد پا داری

صدا رو از من نگیر

آرامش و از من گرفتی تو رو خدا نگاه تو از من نگیر

هر چی دارم رو با خودت ببر لااقل صدا رو از من نگیر

باشه من بی چیزم تو رو تمام داشته هات دعا رو از من نگیر

من نمیدونم خودم نمیدونم بچه کجام آدرس ناکجا رو از من نگیر

سفییییییییید

تو از کجا آمدی که مرد ها نبودن

نکند که باز هم تورا از دلم ربودن

کجایی بیا که نرگس ها شکفتند

لاله ها آرام آرام  در زیر زمین خفتند

بهار من کجایی خزان اومد فصل سرما

من لاله کوچکم میترسم بمیرم زیر الوار برفا                                                      گلسنگ در بیا که از تو زیبا تر سنگی نیست

آه ببار ای باران که بی تو سبزی نیست

سفید بیا که جز تو دیگر رنگی نیست

تو

کاش میشد تو رو تو خواب دید   من و تو زیر یک درخت بید

ولی هنوز منم تنها حتی رنگ سایمم سفید

ولی باز این دود تهران رنگ سیاه تو رویاهام کشید

تو مثل یه تصادف تو تکرار  هر روزه

با تو  زمان نه دیروزه نه امروزه

تو ارزشت بیشتر از این حرفا 

پس باید کشید برام مثل تصور یه بچه پنج ساله از دریا