عباس (ع)

عباس چنان برافراخته علم.                         گویی بوده ناخدای جهان از عدم                           تو نیا دنبال آب نهر  علقم خو آمده به دور حرم     همه آفاق دورت بگردن ای مرکز سخا وکرم     تو بسان سروی وآن ها بسان تبر                 دزدان روشنی هستند در قتلگاه بدنبال قمر                    عباس از فرط گناهانم کور و کرم             دین را فروخته ام به مشتی سکه و درم                  بیابان کربلا  به خاطر تو شد خیابان بهشت    همه آفاق مدیون تو اند ای نیک سرشت             آمده دو بال جای دستت از آسمان              ای علمدار و تمام دل دلسوختگان